نيمه شب آنگه كه سايه افكن صحرا
لكه ي خارست و بوته هاي تمشك است
بر رخ عاشق ز گريه هاي شبانه
قطره ي خونست و دانه هاي سرشك است
نيمه شب ‌آنگه كه چاه تشنه ي كاريز
نوش كند جرعه اي ز آب گوارا
سنگ عطش كرده اي درون وي افتد
تا بچشد قطره اي ز رخنه ي خارا
نيمه شب آنگه كه چكه مي كند از سقف
در دل غاري كهن ز روزنه اي آب
باد رساند صداي دمبدمش را
با نفس شب به گوش دختر مهتاب