شب از نيمه گذشته

شب از نيمه گذشته‌ است،

بوي خاک مي‌دهم و تو مي‌خندي،

با آن لب خندان هميشگي،

مي‌خندي و صدايم مي‌کني: "آهاي پارساي من، بخند، اخمو نباش"

من، مي‌خندم و از اينجا بلند بلند صدايت مي‌زنم.