روي خط زمان ، در کنار نقطه چين تجربه، جايي ميان پرانتز دقت، خواندم هرگز دنبال کسي نگرد که بتواني با او زندگي کني بلکه دنبال کسي باش که نتواني بدون او زندگي کني. در هر رابطه اي وقتي به احساس خود ايمان داشته باشيم مي توانيم به احساس ديگران نيز اعتماد کنيم.
آن گاه مي توانيم در مسير زندگي روي قلبي اثرگذارباشيم که باورش داشته باشيم .
آن زمان که به احساس قلبي خويش اعتماد کنيم نقطه ي اتصال قوي ايي را ميان خود و ديگران فعال ساخته ايم که قطع کردني نيست .چرا که تا ما نخواهيم کسي و شرايطي نخواهد توانست اين اتصال را انفصال بخشد.
مي شود اگر بخواهيم و باور داشته باشيم که :
آغاز کسي باش که پايان تو باشد.
