جزر و مد
به نام یگانه
ماه ، دریا را به خود می خواند و ،
آب ،
با کمندی ، در فضاها ناپدید ،
دم به دم خود را به بالا می کشید .
جا به جا در راه ِ این دلدادگان
اختران آویخته فانوس ها .
گفتم این دریا و این یک ذره راه !
می رساند عاقبت خود را به ماه !
من ، چه می گویم ، جدا از ماه ِ خویش
بین ما ،
افسوس ،
اقیانوس ها .......
( فریدون مشیری )