زهره ي منظومه ي زهرا حسين

كشته ي افتاده به صحرا حسين

دست صبا زلف تو را شانه كرد

بر سر ني خنده ي مستانه كرد

چيست لب خشك و ترك خورده ات ؟

چشمه اي از زخم نمك خورده ات

روشني خلوت شب هاي من

بوسه بزن بر تب لب هاي من

تا ز غم غربت تو تب كنم